قالب پرشین بلاگ

آه، سه نیمه شعبان است که مَه مهکش ما، آیینه ى خورشید نشد وخسوف اجل، حجاب بین نازنین رویش وچشم عشاق شد.
آه، که همه این ایام غیبت، تمام سالها، بودن تو که بوى خوش حضرت مهدى (عج) بودى مرهمش بود. ودلخوش وخرم از این بودیم که اگر محروم وممنوع از دیدن یاریم، خدا را هزاران وهزار شکر که در کوى بهترین یارِ یاریم.
تو که چه بى خبر ازبهشت ذکر به بهشت عدن عروج کردى وبى تو ونماز تو عروج من وما ناتمام، تمام شد.
ونمیدانم آیا میدانى که تو اى خوبم، دارایى خدا وناخدا دراین عصر عسیر بودى؟

ومن که همه فقر بودم، سر این بزم به اشارت ودعوت تو مهمان شدم وبخدا که همه فخر شدم. اما امان که هنوز عطشم از وصل تو سیراب نبود که تو خود مهمان وبهترین مهمان بزم ونشئه دیکرى شدى.
بهجتم! و اى همه بهجتم!
نمیگویم که چه گویند ازاین حال زارم، تو که میدانى، ولى باز بدان که باز هم ندانند یک عُشر ازآن حال زارم.
اى بهشت من!
دراین گنبد دوار که غمکده وخانه احزان ماست، به یمن بهشت مضجع همه نورت، بهشتى زدیم و وه که چه بهشتى! وهمه عباد وعشاق تو بهشتیان این بهشتند.
و اى تو که از حضرت حق عید وعیدى من بودى وهستى، دراین عید وهر عید باز عیدى من تو باش وتو باش..
اى پر از عرش خدا به خدا سپارمت

دل نوشته های حضرت آیت الله العضمی بحجت